Februar je drugi mjesec u godini i u julijanskom i u gregorijanskom kalendaru. Jedini je mjesec koji ima manje od 30 dana: u prostoj (običnoj) godini ima 28 dana, a u prijestupnoj godini – 29. Taj mjesec nije postojao sve dok ga Numa Pompilije (753–673. pre n. e.), drugi od sedam rimskih kraljeva, nije dodao u kalendarsku godinu.
Otkako je počeo da se upotrebljava, februar je reformatorima kalendara služio kao podesno mjesto gdje mogu da koriguju greške u računanju vremena koje su pravili njihovu prethodnici, kao i da vrše druge ispravke kalendara. Tako se broj njegovih dana često mijenjao, sve do 44. prije n. e., kada je dobio konačan broj dana.
U najranije doba starog Rima, odnosno u doba prvog rimskog kralja Romula, kalendar je imao svega deset mjeseci: šest mjeseci je trajalo po 30 dana, a četiri po 31 dan. Godina, koja je trajala 304 dana, počinjala je 1. marta, a završavala se 31. decembra. Januar i februar uopšte nisu postojali jer su u starom Rimu smatrali da je zima bez mjesečnih perioda.
Nakon decembra dolazio je period koji se jednostavno nije računao, tj. dani se nisu brojali sve do dolaska ljepšeg vremena i početka marta. Da bi popunio tu prazninu za vreme zime, Numa Pompilije je odlučio da kalendaru doda još dva mjeseca, januar i februar, ali tako da kalendarska godina traje 354 dana. Naime, stari Rimljani su računali vrijeme prema Mjesečevim mijenama, tako da je tada u upotrebi bio lunarni kalendar, tj. kalendar usklađen sa Mjesečevim mijenama (period između uzastopnog ponavljanja Mjesečevih mijena traje 29,53 dana).
Godina po lunarnom kalendaru traje otprilike baš toliko: 29,53 x 12 = 354,36 dana. Da bi dobio dovoljan broj dana za ta dva dodatna mjeseca, Numa Pompilije je od svakog mjeseca koji je trajao 30 dana oduzeo po jedan dan, pa je za dva nova mjeseca ostalo 56 dana. Oba dodatna mjeseca, dakle, trebalo je da traju po 28 dana. Međutim, u to vrijeme Rimljani su zbog sujeverja izbjegavali parne brojeve, pa je januaru dodat još jedan dan.
Februar je, ipak, ostao na 28 dana, jer iako se radilo o parnom broju, smatralo se da je to u redu zato što se toga mjeseca slavio godišnji praznik čišćenja i pokajanja, kao rimska svetkovina posvećena kultu mrtvih (po tom prazniku, koji se zvao februar, drugi mjesec u godini dobio je ime februarius). Tako je taj kalendar umjesto predviđenih 354 dana imao jedan dan više – 355. Po mjesecima to je izgledalo ovako: mart, maj, jul i oktobar imali su po 31 dan, januar, april, jun, avgust, septembar, novembar i decembar po 29 dana, dok je februar, koji je dugo bio posljednji mjesec u godini, imao 28 dana.
Međutim, godina po tom kalendaru bila je za nekih deset dana i nekoliko sati kraća od tropske (prave) godine i zato je trebalo povremeno produžavati godinu umetanjem dodatnih dana. Novi dani, podrazumijeva se, dodavani su u – februar. Svake druge godine između 23. i 24. februara dodavan je još jedan mjesec koji se zvao mercedonius, a koji se sastojao jednom od 27, a drugi put od 28 dana. S obzirom na tu činjenicu, nije nimalo čudno što je i taj kalendar pretrpio reformu, piše opsteobrazovanje.
Prema savjetima Sosigena, grčkog astronoma iz Aleksandrije, Julije Cezar je 45. prije n. e. reformisao računanje vremena i od tada se kalendar pravi prema kretanju Sunca (solarni kalendar). Prvo je trebalo dodati nekoliko dana kako bi se kalendar uskladio sa prirodnim pojavama. Ti dani su, naravno, umetnuti u februar. Pošto je godina po tom kalendaru kraća od prave godine, odlučeno je da svaka četvrta godina bude prijestupna, tj. da se svakoj četvrtoj godini dodaje po jedan dan.
Taj dan se dodaje, naravno, opet februaru. U to vrijeme mnogi mjeseci su pretrpjeli izvjesne promjene, pa je i februar postao duži za jedan dan i imao je 29 dana, 30 prijestupne godine. Još jedna novina bila je ta da je godina umjesto 1. marta (martovske kalende) počinjala 1. januara. Time je februar, umjesto posljednji, postao drugi mjesec u godini. Pošto je Julije Cezar izvršio reformu kalendara, on je nazvan julijanski kalendar.
Naredne godine (44. prije n. e.) rimski senat je donio odluku da mjesec quintilis dobije naziv julius (jul), u čast Julija Cezara, a 8. godine mjesec sextilis promijenio je ime u augustus (avgust), po Cezarovom usvojenom sinu i nasljedniku Oktavijanu Avgustu. Problem je nastao zato što je avgust imao „samo” 30 dana, a jul 31 dan, što je riješeno tako što je od februara uzet jedan dan i dodat avgustu.
I tada se opet pojavio problem, jer su se tri mjeseca od po 31 dan – jul, avgust i septembar – našla jedan do drugog. Zato je odlučeno da septembar i novembar umjesto po 31 dan imaju po 30 dana, a da oktobar i decembar imaju po 31 dan umjesto 30 dana. Tako je ponovo uspostavljena bar nekakva ujednačenost: dva uzastopna ljetna mjeseca, jul i avgust, imaju po 31 dan, kao i dva uzastopna zimska mjeseca, decembar i januar.