Kompjuteri, tableti i telefoni postali su središte i školskog i društvenog života. Situacija ne brine samo roditelje, već i naučnike, piše Met Rihtel, The New York Times International Report.
Drugog dana Nove godine, Džon Rajhert iz Bouldera u Koloradu posvađao se sa svojim četrnaestogodišnjim sinom Džejmsom.
Tokom dugih mjeseci karantina, kada škole nisu radile, Rajhert – poput mnogih roditelja – nije obraćao pažnju na to koliko vremena njegov sin provodi igrajući video-igre i viseći na društvenim mrežama. Sada je Džejms, koji je ranije volio da vozi mountain bike i da igra košarku, nastavio da posvećuje sve svoje časove odmora – oko četrdeset sedmično – svom Xboxu i svom telefonu. Tokom svađe, Džejms je molio oca da mu ne ograničava pristup, rekavši da mu je telefon “život cijeli”.
– To je bila tačka preokreta. Njegov cijeli život?, kaže Rajhert, tehnički administrator u kancelariji lokalnog šerifa.
Skoro godinu dana otkako je počela pandemija koronavirusa, roditelji širom svijeta gledaju kako njihova djeca idu dobro utabanom stazom ka sveobuhvatnom digitalnom životu. Kada se bolest pojavila, mnoge mame i tate su olabavile ograničenja, kako bi nemirna i frustrirana djeca imala šta da rade. Ali tako su postojeći limiti nestali skoro zauvek. Kompjuteri, tableti i telefoni postali su središte i školskog i društvenog života. Situacija ne brine samo roditelje, već i naučnike.
– Doći će period krize, epskih razmjera, kaže Kit Hamfriz, profesor psihologije na Univerzitetu Stanford u Kaliforniji. On će, navodi, zahtjevati od mladih ljudi da održe pažnju prilikom normalnih interakcija, a da za to ne dobijaju nagradu na svakih nekoliko sekundi.
Naučnici kažu da su dječiji mozgovi, sve do adolescencije, nalik na “plastiku”, što znači da mogu lako da se adaptiraju na izmijenjene uslove. To bi moglo da pomogne mladim ljudima da nanovo nađu zadovoljstva u offline svijetu, ali stvar se komplikuje sa trajanjem digitalne simulacije.
Cijenu povećanog pristupa ekranima platiće porodice, kaže dr. Dimitri Kristakis, direktor Centra za dječije zdravlje, ponašanje i razvoj. Jer sve više vremena provedenog online znači da će se povećati i anksioznost, depresija, gojaznost i agresija – “baš kao i navučenost na medijum kao takav”.
Naučnike brine to što je korištenje uređaja loša zamjena za aktivnosti koje su veoma važne za zdravstveni, društveni i fizički razvoj, uključujući fizičku igru i druge interakcije koje pomažu djeci da se suoče sa izazovnim društvenim situacijama.
Dr. Hamfriz vjeruje da bi i odrasle osobe i djeca mogli da nauče da se diskonektuju ukoliko bi za to imali priliku. Ali stvar se komplikuje kada znamo da uređaji nisu više samo za igru, već da su neophodni za školovanje, društvenu interakciju, igranje i druge aktivnosti bez kojih se život ne može zamisliti.
– Stvar se komplikuje kada znamo da uređaji nisu više samo za igru, već da su neophodni za školovanje, društvenu interakciju, igranje i druge aktivnosti bez kojih se život ne može zamisliti.
U Koloradu, Džejms Rajhert, jedino dijete u porodici i učenik prvog razreda srednje škole, kaže da zbog COVIDa-19 i učenja na daljinu nije imao mnogo prilika da upozna nove ljude. Umjesto toga, visi online sa svojim starim prijateljima.